Taki sobie poemacik...

Nu... wczoraj zobligowałem się do opisania bohaterskich czynów pewnej Osoby.... tak więc... odłożyłem miecz, chwyciłem za pióro, atrament i kilka rolek pergaminu i... wyszło takie cuś...

Elf z uśmiechem odłożył zapisany pergamin, pióro założył za ucho i spojrzał wesoło na ptaki, chwilę później rozejrzał się po okolicy i z uśmiechem spojrzał w niebo. Minęło już dobre parę godzin odkąd usiadł pod tym drzewem z naręczem pergaminu i buteleczką atramentu. Chwycił po raz ostatni pergamin by jeszcze raz przeczytać na głos to co napisał.

„Zbierzcie się w koło Piękne Damy, Dzielni Mężowie, Sojuszu co Runedar się zowie, i posłuchajcie przez moment o pięknej Kobiecie, mężniejszej, odważniejszej niźli niejeden wojownik!
O Kobiecie która podjęła rękawicę w starciu z wrogiem silniejszym, przy którym niejeden wojownik Płomienia odwracał wzrok unikając bitwy!
Po wielu upadkach, podnosząc się ciągle, niczym zgromadzenie Płomienia.
Przemierza kotlinę zwaną Smoczą...
Jej piękne włosy targane martwym wiatrem kontrastują z szarością otoczenia uśpionego.
Jej bystre oczy, w których niejeden zatwardzialec się pogrążył omiotły teren.
Wtem pod ścianą wąwozu jakiś obcy cień się poruszył.
To Mettio, mag wrogi zakrada się w półmroku.
Ruszyła na niego, nie wyczekując pomocy, nie bacząc na niebezpieczeństwo!
Błysnęła stal w półmroku.
Przeciwnik bez szans, już na klepisko padł, a szkarłat zdobi miejsce w którym śmierć go dopadła.
Kolejne ziarna w klepsydrach przemijają.
Kotlinę zalał blask słońca zachodzącego...
Wtem, nową walkę los gotuje.
W Kotlinie wojownik bystry się zjawia, dwa miecze dzierży w dłoniach.
Spostrzegł Liolli kładącą pokotem zastępy potworów.
Zabrakło mu widać animuszu, gdy spostrzegł natarcie długowłosej na niego.
Począł uciekać, lecz nie na wiele mu się to zdało!
W końcu przystanął i w akcie rozpaczy podjął walkę.
Skrzył się oręż, miecze spotkały się w śmiertelnym tańcu zatracając się bez końca.
Całej tej niebezpiecznej pantomimie
Przyglądało się słońce okrywając walczących szkarłatem i złotem, jakoby zapowiadając zwycięstwo i klęskę zarazem.
Po chwili, wszystko jasne...
Dwa miecze ustąpiły przed jednym, dopuszczając go do napędzanego strachem serca gladiatora...
Upadł gdzie stał, posoka trysnęła zlewając się ze szkarłatnymi promieniami.
Wyszła zwycięsko z walk tych Liolli!
Okryta złotem słońca.
Małe zwycięstwa w imię Runedaru odnosząc. Lecz nie dane długo cieszyć się nimi...
„Runedar upadł! Runedar przegrał!”
Wrzeszczą wrogowie tej nocy,
Świętując na zamku,
Podstępem zdobytym.
Prawda to?
Nie wiem, nie wierzę!
Za to poświadczam o czynach wcześniejszych
I rzeknę na koniec...
Płomień nie ukorzy się przed wrogiem nigdy...
Jeno więcej nam takich Wojowników!”

Nu...Mruknął do siebie drapiąc się piórem po nosie.... nie sądzę abym był zdolny napisać lepiej.

No... tera możecie, mnie zlinczować, ukrzyżować, powiesić na bramie Dion jeśli Wam się nie podoba Rolling Eyes

Y nie jest tak źle na branie Dion nie zawiśniesz Very Happy

No, no, no.... Myślę, że niejeden z nas chciałby doczekać się podobnej opowieści, opisującej jego czyny.

A ylfce jeno gratulować walk wygranych i zazdrościć że już ktoś o niej opowieści pisze. A mojego zajzlu nikt nie docenia Sad